Χάτσικο το σύμβολο της αφοσίωσης και την πίστης

Ο Χάτσικο (Hachikō) είναι ίσως ο πιο διάσημος σκύλος στην Ιαπωνία και η ιστορία του συμβολίζει την αφοσίωση και την πίστη. Η ιστορία του Χάτσικο είναι ιδιαίτερα συγκινητική και έχει αγγίξει τις καρδιές ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, εμπνέοντας βιβλία, ταινίες και μνημεία. Ας δούμε την πλήρη ιστορία του.

Προέλευση του Χάτσικο

Ο Χάτσικο γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1923 σε μια φάρμα στην πόλη Οντάτε, η οποία βρίσκεται στην επαρχία Ακίτα της Ιαπωνίας. Ήταν της φυλής Ακίτα Ινού, μια από τις πιο αρχαίες και σεβαστές φυλές σκύλων στην Ιαπωνία, γνωστή για τη δύναμη, την αντοχή και τη φιλική προσωπικότητα.

Το 1924, ο Χάτσικο υιοθετήθηκε από τον Χιντεσάμπουρο Ουένο (Hidesaburō Ueno), έναν καθηγητή στο Τμήμα Γεωργίας του Πανεπιστημίου του Τόκιο. Ο Ουένο ήταν λάτρης των ζώων και όταν είδε τον Χάτσικο, αποφάσισε να τον πάρει μαζί του στο σπίτι του στο Τόκιο. Από την πρώτη στιγμή, ο Χάτσικο και ο Ουένο ανέπτυξαν έναν ισχυρό δεσμό. Ο Χάτσικο ακολουθούσε καθημερινά τον Ουένο μέχρι τον σταθμό του τρένου Σιμπούγια (Shibuya) όταν πήγαινε στη δουλειά και τον περίμενε εκεί μέχρι να επιστρέψει το απόγευμα.

Το τραγικό γεγονός

Η ρουτίνα αυτή συνεχιζόταν για περίπου ενάμιση χρόνο, έως τις 21 Μαΐου 1925, όταν ο καθηγητής Ουένο υπέστη μια θανατηφόρα εγκεφαλική αιμορραγία ενώ βρισκόταν στη δουλειά του στο πανεπιστήμιο. Δυστυχώς, δεν επέστρεψε ποτέ στον σταθμό του Σιμπούγια, όπου ο Χάτσικο τον περίμενε πιστά. Παρόλο που ο Χάτσικο δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί, συνέχισε να περιμένει τον αγαπημένο του φίλο στον σταθμό κάθε απόγευμα.

Μια πράξη αφοσίωσης

Για τα επόμενα 9 χρόνια, 9 μήνες και 15 ημέρες, ο Χάτσικο πήγαινε καθημερινά στον σταθμό του Σιμπούγια, ακριβώς την ώρα που θα έφτανε το τρένο του Ουένο, ελπίζοντας να τον δει. Παρά τις προσπάθειες μερικών ανθρώπων να τον υιοθετήσουν ή να τον κρατήσουν μακριά από τον σταθμό, ο Χάτσικο πάντα επέστρεφε.

Οι επιβάτες και οι υπάλληλοι του σταθμού παρατήρησαν τον Χάτσικο και συγκινήθηκαν από την αφοσίωσή του. Πολλοί τον φρόντιζαν, του έδιναν τροφή και νερό και του έδειχναν αγάπη. Η ιστορία του έγινε γνωστή στην Ιαπωνία όταν, το 1932, ένας από τους μαθητές του καθηγητή Ουένο δημοσίευσε ένα άρθρο για τον Χάτσικο σε μια εφημερίδα του Τόκιο. Η ιστορία του άγγιξε τις καρδιές πολλών ανθρώπων και ο Χάτσικο έγινε σύμβολο πίστης και αφοσίωσης.

Το τέλος της ιστορίας

Ο Χάτσικο συνέχισε να πηγαίνει καθημερινά στον σταθμό του Σιμπούγια μέχρι τις 8 Μαρτίου 1935, όταν βρέθηκε νεκρός στο δρόμο κοντά στον σταθμό. Είχε πεθάνει από φυσικά αίτια, πιθανότατα λόγω καρκίνου και λοιμώξεων, σύμφωνα με τους κτηνιάτρους που τον εξέτασαν.

Ο θάνατός του συγκλόνισε την Ιαπωνία, και χιλιάδες άνθρωποι έδωσαν το “παρών” στην κηδεία του, τιμώντας τη μνήμη του. Ο Χάτσικο τάφηκε δίπλα στον αγαπημένο του καθηγητή στο νεκροταφείο Αογιάμα, ενώ το σώμα του εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο Επιστήμης του Τόκιο.

Κληρονομιά

Η αφοσίωση του Χάτσικο δεν ξεχάστηκε ποτέ. Το 1934, ενώ ο Χάτσικο ήταν ακόμα ζωντανός, στήθηκε ένα χάλκινο άγαλμα του στον σταθμό Σιμπούγια, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα και αποτελεί σημείο συνάντησης για πολλούς. Το άγαλμα καταστράφηκε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά το 1948 φτιάχτηκε νέο άγαλμα. Η περιοχή γύρω από το άγαλμα είναι από τα πιο δημοφιλή μέρη συνάντησης στην Τόκιο.

Η ιστορία του Χάτσικο έχει εμπνεύσει πολλές μορφές τέχνης, με πιο γνωστή την ταινία του 2009 “Hachi: A Dog’s Tale”, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ρίτσαρντ Γκιρ. Αυτή η ταινία αναβίωσε την ιστορία του Χάτσικο σε παγκόσμιο επίπεδο, μεταφέροντάς την πέρα από τα σύνορα της Ιαπωνίας.

Η ιστορία του Χάτσικο είναι μια υπενθύμιση της άνευ όρων αγάπης και πίστης που μπορούν να προσφέρουν τα ζώα στους ανθρώπους. Ο Χάτσικο είναι πλέον σύμβολο της αφοσίωσης, και το παράδειγμά του συνεχίζει να ζει μέσα από τις ιστορίες και τα μνημεία που του είναι αφιερωμένα.